seriale-asd

Ciekaw jestem jak wyjaśnią ten upadek z końcówki 2 sezonu.

Na pewno miała z tym do czynienia pani doktor, którą S. poprosił o pomoc Pewnie jakieś zwłoki zostały wykorzystane, czy coś...

To akurat bardzo prosto wyjaśnić, i to oczywiste, że pomogła pani doktor.

Od trzech dni Sherlock 3x01, noszący tytuł "The Empty Hearse" jest już do oglądnięcia a Wy nic nie mówicie! Nikt na niego nie czekał? Dziwne..

Jak nie czekał? Ja już 1-go widziałem, chwilę po tym jak się pojawił w necie.

Od razu po zakończeniu oglądania pierwszego sezonu pewnie bym nie czekał ani sekundy, ale po tak długim czasie, z jednej strony trochę zapomniałem klimat Sherlocka made in UK, z drugiej pojawiło się kilka nowych interesujących seriali. Poprzedni sezon był bardzo dobry, ale że już jest kolejny nie miałem pojęcia, więc gdybyś ASD nie napisał to jeszcze przez pół-roku bym tego nie obejrzał Teraz jednak ląduje na początku kolejki. No może zaraz po nowym Draculi

W końcu obejrzałem i dałem się, cholera, nabrać. Twórcy znowu się z nami zabawili, dając nam kilka scenariuszy upozorowanej śmierci Sherlocka. Jednak przy oglądaniu tej pierwszej wersji, zaraz na początku filmu, aż mnie zaczęło telepać. Próbowałem nawet coś powalczyć ze sobą, próbując sobie wmówić, że to jest możliwe, że taka konwencja czy coś, ale nie da się ukryć, że na końcu tej sceny doznałem ogromnej ulgi. Uff, serial wrócił i jest w formie - nareszcie!

I znowu się udało Odcinek jest rewelacyjny, choć oczywiście w żaden sposób oryginalny - to nadal ten sam, znakomity, ironiczny, zabawny, zdystansowany, sprawiający ogromną przyjemność w oglądaniu kawał kina Najciekawsze jest to, że choć zobaczyliśmy kilka wersji tego, w jaki sposób Sherlock przeżył, to tak naprawdę nie mamy pewności, czy którakolwiek z tych opowieści ma cokolwiek wspólnego z prawdą Relacje między Watsonem a tytułowym bohaterem to temat na osobną rozprawę, wystarczy powiedzieć, że aktorsko to jest coś, co na pewno zapisze się w historii kina

Właściwie to pokazanie kilku wersji tego jak Sherlock przeżył albo inaczej jak upozorował swoją śmierć było bardzo dobrym posunięciem. Kiedy początkowe sceny nam to wyjaśniają przyjmujemy, że tak właśnie było, a kiedy pojawiają się kolejne wyjaśnienia, zastanawiamy się które jest prawdziwe, czy którekolwiek jest prawdziwe Podejrzewam, że ten motyw może jeszcze powrócić.
Sama relacja głównych bohaterów to już poezja na ekranie, więc nie ma się co rozpisywać.
Natomiast mi się też bardzo spodobał motyw "pojedynku" Sherlocka z bratem, który ujawnia nam, że i Mycroft (teraz właśnie zauważyłem, że gra go współtwórca serialu Mark Gatiss ) jest świetny w sztuce dedukcji.
No i scena z rodzicami Sherlocka też była niezła.

Czekam niecierpliwie na kolejny odcinek.

A propos tego brata, który jest inteligentniejszy od Sherlocka. Świetna jest ta riposta, gdy Mycroft mówi: "Nie czuję się samotny" - "A skąd to wiesz"? I przepiękne ujęcie kamery, które sprawia, że wierzymy, że bracia grają w szachy...

Jeśli chodzi o te różne wersje uniknięcia śmierci, to bardzo dobry wybieg twórców - bo przecież gdybyśmy otrzymali totalną pewność, to pewnie byśmy się poczuli jak ten z lekka psychofan Sherlocka - rozczarowani. A tak, to możemy sobie snuć domysły

Sherlock dalej trzyma klasę. A ja jestem zauroczona postacią Mary. Jest świetna. Cudny pomysł
I znakomite wykonanie.

Nie widziałem jeszcze odcinka 3x02, ale nie mam wątpliwości, że jak dobre nie byłoby amerykańskie wydanie Sherlocka - Elemenatry, serial z UK podnosi poprzeczkę w jakości jeszcze poziom wyżej! Warto było czekać na kolejny sezon.

Drugi odcinek trzeciego sezonu już za mną. Ośmieliłbym się powiedzieć, że to najlepszy odcinek do tej pory. Sam pomysł umiejscowienia akcji na weselu uważam za wielce trafiony. Przemowa Sherlocka jako drużby na początku wydawała się niezgrabna i sztuczna, a nawet budząca kontrowersje, ale dla swojego przyjaciela się postarał się być mniej upierdliwy i denerwujący, co sprawiło, że genialny detektyw wybrnął z tego zadania bardziej niż dobrze. A historyjki (retrospekcje), które wplótł w swoją przemowę pozwoliły nam zobaczyć Sherlocka najbardziej ludzkim jak to było możliwe do tej pory... czyli po pijaku
Ukazanie Sherlocka jako socjopaty, który stara albo przynajmniej próbuje być bardziej ludzki ze względu na swojego przyjaciela jest rdzeniem tego odcinka. Oczywiście mamy dalej zagadki i dedukcję, ale konstrukcja odcinka jest bardzo przemyślana i odcinek napisany został tak by wszystko można było objąć jedną klamrą skupiając się na postaci detektywa, jego próbie uczłowieczenia się i jego relacji z Johnem - i w tym miejscu kolejne brawa za wyśmienitą grę obu panów.

Sherlock w tym odcinku pokazuje, to czego wcześniej nie widzieliśmy. Jest zdumiony, że ktoś mógłby nazwać go przyjacielem, a kiedy tak się dzieje jest szczerze tym faktem przejęty i bardzo docenia to, że John prosi go na swojego drużbę. Same próby przygotowania się do tej roli wprowadzają trochę elementu komediowego, który jest nieodłącznym elementem serialu, to tutaj jakby więcej było ciętych dialogów, po których się śmiejemy. Pod koniec odcinka mamy już inny obraz detektywa niż na samym początku, a ostatnio scena sprawia, że robi się nam go trochę żal (a przynajmniej mi).

No i postać Mary. Nie wiem skąd wzięli tą aktorkę, ale ze swej roli wywiązuje się znakomicie i co więcej bardzo dobrze wpisuje się w relacje między dwoma głównymi bohaterami, widać tutaj chemię między całą trójką, choć każdy ma swoje miejsce. Teraz właściwie trudno byłoby mi sobie wyobrazić Johna bez Mary, która wydaje się być dla niego idealną kobietą.

No i mieliśmy też, krótki aczkolwiek bardzo dobry powrót jednej z postaci, który stworzył jedną z lepszych scen - moim skromnym zdaniem - w tym odcinku.

Już się nie mogę doczekać co nam twórcy zaserwują w kolejnym epizodzie.

Rzeczywiście, pod pewnymi względami jest to najlepszy odcinek z całego serialu W sumie dawno - oglądając cokolwiek, serial, film - nie ubawiłem się do tzw. łez, a tu mi się zdarzyło Sherlock w wydaniu alkoholowym to majstersztyk slapstickowego humoru i cudownej gry aktorskiej - obu głównych bohaterów Forma odcinka, jak słusznie zauważył Lubec, przednia - nawiązuje do klasycznego kryminału spod znaku - nomen omnen - autora, czyli Doyla, ale mamy tu solidne echa klasyków Edgara Allana Poe (wbrew pozorom nie jest tylko "ojcem" opowieści grozy ), no i Aghaty Christie "Tajemnica żółtego pokoju" Gastona Lerouxa też ma tu swój udział Warto rzucić okiem na ten tekst: http://www.klubkryminalny.pl/index.php/ ... kryminalu/ - krótki, a sensownie przybliża ważne metamorfozy kryminału

Znakomite są wspominki, rewelacyjne bardzo specyficzne "przygotowania" tytułowego bohatera do ślubu - jakże się wczuł, np. w scenie z byłym chłopakiem Mary , a na koniec mamy świetne, przyznam, że dla mnie zaskakujące, wyjaśnienie tytułu odcinka "The Sign of Three" - parafrazujące oryginalny tytuł Doyle'a "Znak czterech"

Moim - i chyba nie tylko moim - zdaniem perełka, którą bezwzględnie trzeba zobaczyć!

Przyznam że już dawno żaden odcinek tak mnie nie sponiewierał.
Wielkie WOW !

Jazda była jak na karuzeli, zaskoczenie w pewnym momencie takie, że aż zaklęłam brzydko pod adresem Moffata a potem...potem było JESZCZE LEPIEJ.
Tak na gorąco to najlepsze zakończenie jakie widziałam...najlepsze.

Ciężko tak bez spoilerów napisać kurde no

Zakończenie sezonu faktycznie rewelacyjne, inne niż poprzednie, ale nadal bardzo dobre W ogóle ostatni odcinek jest bardzo dobry - świetny główny "badguy", ale przede wszystkim te zaskoczenie, o którym pisze beata - tyle już w życiu obejrzałem, a dałem się zrobić Co oczywiście cieszy, bo najwyraźniej nadal można nakręcić coś, co wprawia w zdumienie A sceny, w których Holmes intelektualnie "ucieka od śmierci" - kolejne, które z tego serialu powinny przejść do annałów serialowej chwały Ogólnie - jak dla mnie najlepszy sezon, choć to w sumie ma małe znaczenie - cały serial jest wyborny. Jeśli ktoś nie ogląda seriali, to właśnie dla tego jednego choćby powinien zrobić wyjątek!

Dobre zwieńczenie trzeciego sezonu, nie pisze bardzo dobre, bo na mnie nie zrobił aż takiego wrażenia.
Na plus oczywiście badguy, czyli Charles Augustus Magnussen, wyborny czarny charakter, który okazał się sporym wyzwaniem dla Detektywa, a który jest tak charakterystyczny i tak genialnie zagrany, że nawet jeżeli to był jego jedyny występ to i tak wpisze się w historię serialu.
Kolejne rozwinięcie relacji między postaciami pokazane wyśmienicie zwłaszcza miedzy braćmi Holmes, potem Mary-Watson, Sherlock-Watson... tyle tego tu było
Kocówka emocjonująca, Sherlock dotrzymuje obietnicy z poprzedniego odcinka, ale musi ponieść tego konsekwencję...
A cliffhanger na końcu dobry, ale jakoś nie spadłem z krzesła... oglądający Doctora Who wiedzą, że po Moffacie wszystkiego można się spodziewać.

No ja nie oglądam, aczkolwiek dla mnie większym zaskoczeniem było to, co zdarzyło się w budynku, gdy szli przeszukać biuro złowieszczego potentata, niż to, co się stało na samym końcu - tutaj finał poprzedniego sezonu trudno przebić Ale jako całość - odcinek był wyśmienity, nie wiem, czy - biorąc pod uwagę cały serial, wszystkie sezony - widziałem coś lepszego w ramach produkcji telewizyjnej, która na dodatek mogłaby spokojnie pojawić się w kinach z racji swojego rozmachu, filmowości (te ujęcia, te zdjęcia, ten barokowy przepych kompozycyjny, przy jednoczesnej nowoczesności kadrowania), aktorstwa, akcji, powiedzmy po "współczesnemu", "epickości" i też wychodziłbym ukontentowany z seansu

Następny, 4 sezon Sherlocka ma pojawić się za 2 lata.